MüzminBekar
New member
Konuşma bozuklukları ortasında çocuğu ve ailesini en rahatsız eden durumlardan bir adedidir. Kekemeliğin başlama biçimi ve süreci ailenin zihninde sorundur. Süreksiz midir? Kalıcı olabilir mi? Ya da ‘’daha düne kadar epeyce hoş, akışkan, tane tane konuşması vardı, herkes düzgün konuşmasına hayret ederdi’’ üzere sözlere sıkça rastlamışızdır.
Çocuğun kekemelemesi yaş gurubu özelliklerine gorede ailenin ve çocuğun psikolojisini tesirler. Çocuk, evvelce ağlama ile daha sonraları bebeklik çağında gığıldamalar ve agulamalar ile kendini söz etmeye ve konuşmaya alt yapı hazırlamaya başlar. Sesler hecelere ve bu hecelerin yenidenlarına dönüşür. Birinci sözcükler 1 yaş civarında ba-ba, de-de üzere hece yenidenlarıyla başlar. Bunların birleştirilmesiyle tek sözcükler söylenir. çabucak sonrasında al, at, tut üzere hareketi belirleyen kısa fiiller kullanılır. Çocuk kendini, istek ve muhtaçlıklarını tabir edebilir.
Vakit ortasında kısa cümlelerin kurulmasıyla aile ortasında büyük sevinç yaşanır ve hergün yeni, nasıl bir sözcük kullanıma dahil oluyor, takibi yapılır. Beklentiler yükselir. ‘’Bugün şu sözcüğü kullandı. Sen bu sözcüğü duymuşmuydun? Ben birinci defa duydum’’ üzere tabirlerle anne-babalar heyecanlarını ve sevinçlerini paylaşırlar.
Çocuğun başka şahıslarla bağlarının başlaması, akrabalarla irtibat, müşahedeler, kreş, anasınıfı üzere toplumsal süreçlerin yaşanması ile cümledeki sözcük sayıları artar. Çocuk kendini daha uzun cümleler kurarak tabir etmeye başlar. Merak duygusu ile sorular çoğalır. Karşılıklar aranır. Aile ortasındaki etkileşimle çocuk hem kendisi hemde etrafı ile ilgili bilgilenir. Bu bilgilenme çocukta hoşlanma, kendini kıymetli hissetme duygularınıda birlikteinde getirir.
Tüm bu olumlu hisler sürerken çocuğun sözcüklerdeki birinci harfleri uzatması, heceleri tekrar etmesi, takılması ailenin dikkatini çeker ve çocuğa ikazlar başlar. Aile ne yapacağını şaşırır. O güne kadar kendini fazlaca güzel tabir eden, konuşmasıyla her insanın ilgi odağı haline gelen çocukları farklı hale gelmiştir.
Çocuk, kendine özgüvenini kaybetmeye başlar, diğerlerinin yanında konuşmak istemez ve içine kapanır.
Özgüven, gelecekteki hayatı şekillendiren en değerli faktörlerden bir adedidir. Toplumsal yaşama katılabilmek, okul ve iş hayatında muvaffakiyet elde edebilmek özgüvenin kazanılmış olmasıyla mümkündür. Hayat maharetine sahip olmak, kişiselleşmek, aile kurmak ve ailede huzurlu ortamı sağlayabilmek, bağımsız olabilmek, özgüven sahibi olmanın neticelerindandır.
Konuşmada yaşanan bu durumlar çocukta gerilim yaratır, kendini mutsuz hisseder. Konuşma için yaptığı uğraşlar boşunadır ve istediği kararı elde edememektedir. Bu niçinle huysuzluk ve sonluluk belirli biçimde kendini gösterir. Öfke nöbetleri yaşanabilir.
Ailenin düzeltme eforları ile başaramadığını goren çocuk, insanlardan kaçar ve başarısızlık duygusu yaşar. Çocuğun toplumsallaşmasına bir pürüzdür. Etrafın sıklıkla yeterli niyetli yaklaşımları ve konuşmaya dikkat kesilmesi rahatsızlık duygusu yaşatır. Etraftaki her bir bireyin düzeltme gayretleri ile yaşanan başarısızlık duygusu katlanarak artar. Çocuk anasınıfına gitmiyorsa arkadaş baskısı ne kadar az da olsa içine kapanma ve toplumsal hayattan uzak kalma hisleri yaşanır. Anasınıfında başka çocuklar tarafınca kabul görme başarısı öğretmenin çabaları ile mümkün olabilir. İlköğretim çocuklarında, gelişimlerinin yansıması olarak, zalimce farklılıklara dikkat kesilme ve alay etme yaşanabilir. Olağan konuşan arkadaşlarını çekememe ve kıskançlık hisleri yaşanabilir. Sınıftaki öğrenci sayısının fazla olması ; derslere ve öğretim programına kıymet verilmesi ile gözden kaçma durumları yaşanabilir. Hassas durum özel kıymet gerektirdiğinden ve bir süre farkına varılmadığında problemler ilerleyebilir. esasen özel bir devir olan ergenlik periyodunda arkadaş ve etraf birinci sıraya yerleştiği, kendine itina ve ehemmiyetin arttığı periyot olduğundan dikkat gerektirir. Yerleşik hale gelmemesi için, tahlil olabilecek yollar denenmeli, fizikî niçinlerden kaynaklanmayan kekemelik için pedagoglardan dayanak alınmalı ve çocuğun psikolojisine gereken kıymet verilmelidir.
ÖZNUR SİMAV-PEDAGOG
KURUCU- EĞİTİMCİ-ÖĞRENCİ KOÇU- AİLE DANIŞMANI
Çocuğun kekemelemesi yaş gurubu özelliklerine gorede ailenin ve çocuğun psikolojisini tesirler. Çocuk, evvelce ağlama ile daha sonraları bebeklik çağında gığıldamalar ve agulamalar ile kendini söz etmeye ve konuşmaya alt yapı hazırlamaya başlar. Sesler hecelere ve bu hecelerin yenidenlarına dönüşür. Birinci sözcükler 1 yaş civarında ba-ba, de-de üzere hece yenidenlarıyla başlar. Bunların birleştirilmesiyle tek sözcükler söylenir. çabucak sonrasında al, at, tut üzere hareketi belirleyen kısa fiiller kullanılır. Çocuk kendini, istek ve muhtaçlıklarını tabir edebilir.
Vakit ortasında kısa cümlelerin kurulmasıyla aile ortasında büyük sevinç yaşanır ve hergün yeni, nasıl bir sözcük kullanıma dahil oluyor, takibi yapılır. Beklentiler yükselir. ‘’Bugün şu sözcüğü kullandı. Sen bu sözcüğü duymuşmuydun? Ben birinci defa duydum’’ üzere tabirlerle anne-babalar heyecanlarını ve sevinçlerini paylaşırlar.
Çocuğun başka şahıslarla bağlarının başlaması, akrabalarla irtibat, müşahedeler, kreş, anasınıfı üzere toplumsal süreçlerin yaşanması ile cümledeki sözcük sayıları artar. Çocuk kendini daha uzun cümleler kurarak tabir etmeye başlar. Merak duygusu ile sorular çoğalır. Karşılıklar aranır. Aile ortasındaki etkileşimle çocuk hem kendisi hemde etrafı ile ilgili bilgilenir. Bu bilgilenme çocukta hoşlanma, kendini kıymetli hissetme duygularınıda birlikteinde getirir.
Tüm bu olumlu hisler sürerken çocuğun sözcüklerdeki birinci harfleri uzatması, heceleri tekrar etmesi, takılması ailenin dikkatini çeker ve çocuğa ikazlar başlar. Aile ne yapacağını şaşırır. O güne kadar kendini fazlaca güzel tabir eden, konuşmasıyla her insanın ilgi odağı haline gelen çocukları farklı hale gelmiştir.
Çocuk, kendine özgüvenini kaybetmeye başlar, diğerlerinin yanında konuşmak istemez ve içine kapanır.
Özgüven, gelecekteki hayatı şekillendiren en değerli faktörlerden bir adedidir. Toplumsal yaşama katılabilmek, okul ve iş hayatında muvaffakiyet elde edebilmek özgüvenin kazanılmış olmasıyla mümkündür. Hayat maharetine sahip olmak, kişiselleşmek, aile kurmak ve ailede huzurlu ortamı sağlayabilmek, bağımsız olabilmek, özgüven sahibi olmanın neticelerindandır.
Konuşmada yaşanan bu durumlar çocukta gerilim yaratır, kendini mutsuz hisseder. Konuşma için yaptığı uğraşlar boşunadır ve istediği kararı elde edememektedir. Bu niçinle huysuzluk ve sonluluk belirli biçimde kendini gösterir. Öfke nöbetleri yaşanabilir.
Ailenin düzeltme eforları ile başaramadığını goren çocuk, insanlardan kaçar ve başarısızlık duygusu yaşar. Çocuğun toplumsallaşmasına bir pürüzdür. Etrafın sıklıkla yeterli niyetli yaklaşımları ve konuşmaya dikkat kesilmesi rahatsızlık duygusu yaşatır. Etraftaki her bir bireyin düzeltme gayretleri ile yaşanan başarısızlık duygusu katlanarak artar. Çocuk anasınıfına gitmiyorsa arkadaş baskısı ne kadar az da olsa içine kapanma ve toplumsal hayattan uzak kalma hisleri yaşanır. Anasınıfında başka çocuklar tarafınca kabul görme başarısı öğretmenin çabaları ile mümkün olabilir. İlköğretim çocuklarında, gelişimlerinin yansıması olarak, zalimce farklılıklara dikkat kesilme ve alay etme yaşanabilir. Olağan konuşan arkadaşlarını çekememe ve kıskançlık hisleri yaşanabilir. Sınıftaki öğrenci sayısının fazla olması ; derslere ve öğretim programına kıymet verilmesi ile gözden kaçma durumları yaşanabilir. Hassas durum özel kıymet gerektirdiğinden ve bir süre farkına varılmadığında problemler ilerleyebilir. esasen özel bir devir olan ergenlik periyodunda arkadaş ve etraf birinci sıraya yerleştiği, kendine itina ve ehemmiyetin arttığı periyot olduğundan dikkat gerektirir. Yerleşik hale gelmemesi için, tahlil olabilecek yollar denenmeli, fizikî niçinlerden kaynaklanmayan kekemelik için pedagoglardan dayanak alınmalı ve çocuğun psikolojisine gereken kıymet verilmelidir.
ÖZNUR SİMAV-PEDAGOG
KURUCU- EĞİTİMCİ-ÖĞRENCİ KOÇU- AİLE DANIŞMANI