MüzminBekar
New member
Anne babalar çocukları üzerinde kelam sahibi olmak isterler, çocukları kelamlarından çıkmasın isterler, yapma dedikleri davranışları yapması hiç de güzellerine gitmez. Pekala ancak çocuğunuza “hayır” demeyi başardınız mı? Sizin sonunuzu ona hissettirdiniz mi?
Günümüzde niye çocuklar da görülen kural dinlemem, hırçınlık, kişisellik bu kadar arttı hiç düşündünüz mü? Bu durumun pek hayli niçini olabilir isterseniz evvel bunlara bir göz gezdirelim;
Geç çocuk sahibi olma,
Beklenen çocuk olması,
Çalışan anne baba olma,
Ebeveynlerin anne- baba sevgisinden mahrum büyümesi,
Anne- baba içinde yaşanan çatışmalardan çocuğu müdafaa uğraşı,
Bu ve buna misal biroldukça niçini olabilir. Öncelikle bu durumları irdelemek istiyorum. Günümüzde anne- baba olma yaşı ilerledikçe geç çocuk sahip olmayı birlikteinde getiriyor. Geç çocuk sahibi olduysanız hele bir de bu hasret duyduğunuz bir his ise işte bunu direkt çocuğa yansıtıyorsunuz, o denli değil mi? Yoksa farkında değil misin ? İsterseniz bir kaç soru ile başlayalım; konutta kuralları kim koyuyor? Kimin istediği yemek pişiyor? Kimin istediği televizyon programı izleniyor? Yanlış olduğunu bildiğin biçimde hayır diye biliyor musun? Anne babandan öğrendiğin “bağırarak konuşma” kuralı ne kadar uyguluyorsun? Tahminen bu kadar kâfi ne dersiniz J Bir de evlenme yaşını geciktirmeyen lakin çeşitli sebeplerden dolayı çocuk sahibi olamayan ailelerimiz var. Onların öne sürdüğü niyet ise “oldukca geç buldum” “ fazlaca bekledim ama” ile başlayan cümleler ve daha sonrasında gelen sonsuz müsaade. Günümüzün en büyük sorunu beklide çalışan anne babaların iş yoğunluğundan kaynaklı çocuklarına gereğince vakit ayıramadıkları için çocuklarına karşı vicdan hissinin ağır basması ve üzmeyim bir de yapsın ne olacak ile olaya bakmaları. Evet anne babalar ne yazık ki günümüz kaidelerinde fazlaca geç saatlere kadar çalışıyor, çocuklar erken periyotta anniçin ayrılıyor kimi bazı bakıcı kimi bazı büyüklerin dayanağı ile büyüyorlar. Ebeveynleriyle akşamdan akşama görüşüyor ve birtakım kimi epeyce erken saatlerde uyanmadan beklide ayrılıyor. Haklısınız çocuğunuza epey vakit ayıramıyorsunuz fakat bunun tahlili ona sonsuz kredi vermek olmamalı bunun yerine az da olsa günün kalan vaktinde kaliteli vakit diye duyduğunuz ve oda neymiş diye geçiştirdiğiniz o tesirli vakti ona ayırmanız değerli. Bu birtakım kimi birlikte yemek yapmak, kimi bazı günün nasıl geçtiği ile ilgili bir sohbet daha sonrasında bunu hikâyeleştirmek kimi bazı da kan ter ortasında kalacak biçimde oyunlar oynamak olmalı. Çocuğunuza ayıramadığınız vaktin telafisi asla değerli oyuncaklar ya da sonsuz müsaade olmamalı, buna dikkat edilmez ise ilerleyen süreçte çocuklar da doyumsuzluk ve bencillik baş göstermeye başlayacaktır ve mutsuz çocuklar yetişecektir. Bireyler aile gördükleri olumsuz tavırlardan kaynaklı kimi bazı olumlu etkilenir birtakım kimi ne yazık ki olumsuz etkilenir. Nasıl mı?
Mutsuz, çatışma ortasında büyüyen bir çocuk hayatın ilerleyen senelerında bu duruma alıştığı için hayatında da bu durumu olağanlaştırır. Yetişkin olup evlendiği vakit da küçüklükten bu yana gördüğü hayatış olduğu durumu hayatına aktarır. Çatışmalar ortasında yetişen bir birey için sizce tartışmak, bağırmak tahminen de şiddet olağandışı bir durumu mudur? Tabi ki her bireyde tıpkı tesirler yaşanacak diye bir şey kelam konusu değil bu durum tam aykırısı biçimde de olabilir, nasıl mı? Sorunlarda yorulan bir birey “ben çocuğuma bunu yaşatmayacağım, üzmeyeceğim ve ne isterse yapacağım” kanısını benimseye bilir. Bu durumun bir daha sonra ki adımı ise çocuğuna karşı sonsuz anlayış getirmesi. Ya da kendi ailesinde sorun yaşayan ebeveynler çocuklarına bu durumu hissetmek istemezler ve “aman çocuklar üzülmesin” diye literatürlerinden “hayır” sözünü çıkartırlar. Artık sizlerden gelen yansıyı duyar üzereyim “ pekala daima bu kadar katımı olacağız?” Hayır doğal ki de o kadar acımasız olmayacaksınız. Çocuklarının istekleri kıymetli, çocukların isteklerini söylemesi istediğimiz bir şey kişiselliğini gözler önüne serdiği bir durum. Özgüven gelişimi için kendi fikir ve hislerini tabir etmesi gerekiyor lakin bu süreçte “aman kâfi ki özgüveni gelişsin” diye çocuğa hudut koymamak gerçek bir davranış değildir. Çocuklar ister, daima ister her vakit daha fazlasını ister değerli olan nerde durması gerektiğini göstermeniz. Ailelerin ve aile büyüklüklerinin yaptığı en büyük kusur çocuğun büyümesini beklemektir. Büyüdüğü vakit kurallar koymaya başlanır lakin bu noktada çocuğun kişilik gelişimi biriktirdiği datalarla şekillenir bu nokta unutulmamalı.
Ebeveynler çocukları ile irtibat kurmaya anne karnında başlaması ve ilerleyen süreçte bahis ne olursa olsun yaşına ve anlayacağı lisanda anlatması epeyce değerlidir. Fikirleri alınmalı ve ortak yol bulunarak sonuca gidilmeli. Şayet çocuğun yaptığı davranış onaylanmıyorsa mantıklı ve dengeli bir açıklama yapılmalı. Neyi niye yapmaması gerektiğini anlayan çocuğun davranışlarının oturması hayli daha kolay olur ve yanlışsız olanda budur. Küçük yaşlar da açıklama yapılarak ilerleyen yaşlarda aile toplantıları ile uzlaşmaya varılması çocuğun hem aile olan inancını pekiştirir hemde şahsi gelişimi için son derece kıymetlidir.
Memnun çocuklar istiyorsak, çocuklarınızı önemseyin ve paha verin. Çocuklar alınan değerli oyuncaklarla kendilerini kıymetli hissetmez, fikirlerinin önemsenmesi ile pahalarını hissederler.
Uzm. Çocuk Gelişimci
Funda ÇİÇEK
Günümüzde niye çocuklar da görülen kural dinlemem, hırçınlık, kişisellik bu kadar arttı hiç düşündünüz mü? Bu durumun pek hayli niçini olabilir isterseniz evvel bunlara bir göz gezdirelim;
Geç çocuk sahibi olma,
Beklenen çocuk olması,
Çalışan anne baba olma,
Ebeveynlerin anne- baba sevgisinden mahrum büyümesi,
Anne- baba içinde yaşanan çatışmalardan çocuğu müdafaa uğraşı,
Bu ve buna misal biroldukça niçini olabilir. Öncelikle bu durumları irdelemek istiyorum. Günümüzde anne- baba olma yaşı ilerledikçe geç çocuk sahip olmayı birlikteinde getiriyor. Geç çocuk sahibi olduysanız hele bir de bu hasret duyduğunuz bir his ise işte bunu direkt çocuğa yansıtıyorsunuz, o denli değil mi? Yoksa farkında değil misin ? İsterseniz bir kaç soru ile başlayalım; konutta kuralları kim koyuyor? Kimin istediği yemek pişiyor? Kimin istediği televizyon programı izleniyor? Yanlış olduğunu bildiğin biçimde hayır diye biliyor musun? Anne babandan öğrendiğin “bağırarak konuşma” kuralı ne kadar uyguluyorsun? Tahminen bu kadar kâfi ne dersiniz J Bir de evlenme yaşını geciktirmeyen lakin çeşitli sebeplerden dolayı çocuk sahibi olamayan ailelerimiz var. Onların öne sürdüğü niyet ise “oldukca geç buldum” “ fazlaca bekledim ama” ile başlayan cümleler ve daha sonrasında gelen sonsuz müsaade. Günümüzün en büyük sorunu beklide çalışan anne babaların iş yoğunluğundan kaynaklı çocuklarına gereğince vakit ayıramadıkları için çocuklarına karşı vicdan hissinin ağır basması ve üzmeyim bir de yapsın ne olacak ile olaya bakmaları. Evet anne babalar ne yazık ki günümüz kaidelerinde fazlaca geç saatlere kadar çalışıyor, çocuklar erken periyotta anniçin ayrılıyor kimi bazı bakıcı kimi bazı büyüklerin dayanağı ile büyüyorlar. Ebeveynleriyle akşamdan akşama görüşüyor ve birtakım kimi epeyce erken saatlerde uyanmadan beklide ayrılıyor. Haklısınız çocuğunuza epey vakit ayıramıyorsunuz fakat bunun tahlili ona sonsuz kredi vermek olmamalı bunun yerine az da olsa günün kalan vaktinde kaliteli vakit diye duyduğunuz ve oda neymiş diye geçiştirdiğiniz o tesirli vakti ona ayırmanız değerli. Bu birtakım kimi birlikte yemek yapmak, kimi bazı günün nasıl geçtiği ile ilgili bir sohbet daha sonrasında bunu hikâyeleştirmek kimi bazı da kan ter ortasında kalacak biçimde oyunlar oynamak olmalı. Çocuğunuza ayıramadığınız vaktin telafisi asla değerli oyuncaklar ya da sonsuz müsaade olmamalı, buna dikkat edilmez ise ilerleyen süreçte çocuklar da doyumsuzluk ve bencillik baş göstermeye başlayacaktır ve mutsuz çocuklar yetişecektir. Bireyler aile gördükleri olumsuz tavırlardan kaynaklı kimi bazı olumlu etkilenir birtakım kimi ne yazık ki olumsuz etkilenir. Nasıl mı?
Mutsuz, çatışma ortasında büyüyen bir çocuk hayatın ilerleyen senelerında bu duruma alıştığı için hayatında da bu durumu olağanlaştırır. Yetişkin olup evlendiği vakit da küçüklükten bu yana gördüğü hayatış olduğu durumu hayatına aktarır. Çatışmalar ortasında yetişen bir birey için sizce tartışmak, bağırmak tahminen de şiddet olağandışı bir durumu mudur? Tabi ki her bireyde tıpkı tesirler yaşanacak diye bir şey kelam konusu değil bu durum tam aykırısı biçimde de olabilir, nasıl mı? Sorunlarda yorulan bir birey “ben çocuğuma bunu yaşatmayacağım, üzmeyeceğim ve ne isterse yapacağım” kanısını benimseye bilir. Bu durumun bir daha sonra ki adımı ise çocuğuna karşı sonsuz anlayış getirmesi. Ya da kendi ailesinde sorun yaşayan ebeveynler çocuklarına bu durumu hissetmek istemezler ve “aman çocuklar üzülmesin” diye literatürlerinden “hayır” sözünü çıkartırlar. Artık sizlerden gelen yansıyı duyar üzereyim “ pekala daima bu kadar katımı olacağız?” Hayır doğal ki de o kadar acımasız olmayacaksınız. Çocuklarının istekleri kıymetli, çocukların isteklerini söylemesi istediğimiz bir şey kişiselliğini gözler önüne serdiği bir durum. Özgüven gelişimi için kendi fikir ve hislerini tabir etmesi gerekiyor lakin bu süreçte “aman kâfi ki özgüveni gelişsin” diye çocuğa hudut koymamak gerçek bir davranış değildir. Çocuklar ister, daima ister her vakit daha fazlasını ister değerli olan nerde durması gerektiğini göstermeniz. Ailelerin ve aile büyüklüklerinin yaptığı en büyük kusur çocuğun büyümesini beklemektir. Büyüdüğü vakit kurallar koymaya başlanır lakin bu noktada çocuğun kişilik gelişimi biriktirdiği datalarla şekillenir bu nokta unutulmamalı.
Ebeveynler çocukları ile irtibat kurmaya anne karnında başlaması ve ilerleyen süreçte bahis ne olursa olsun yaşına ve anlayacağı lisanda anlatması epeyce değerlidir. Fikirleri alınmalı ve ortak yol bulunarak sonuca gidilmeli. Şayet çocuğun yaptığı davranış onaylanmıyorsa mantıklı ve dengeli bir açıklama yapılmalı. Neyi niye yapmaması gerektiğini anlayan çocuğun davranışlarının oturması hayli daha kolay olur ve yanlışsız olanda budur. Küçük yaşlar da açıklama yapılarak ilerleyen yaşlarda aile toplantıları ile uzlaşmaya varılması çocuğun hem aile olan inancını pekiştirir hemde şahsi gelişimi için son derece kıymetlidir.
Memnun çocuklar istiyorsak, çocuklarınızı önemseyin ve paha verin. Çocuklar alınan değerli oyuncaklarla kendilerini kıymetli hissetmez, fikirlerinin önemsenmesi ile pahalarını hissederler.
Uzm. Çocuk Gelişimci
Funda ÇİÇEK