MüzminBekar
New member
Çocuklar bilhassa 2-4 yaş içinde “Küstüm” sözünü çoğunlukla kullanmaya başlarlar. İstekleri yerine getirilmediğinde, onlarla oyun oynamadığınızda “Küstüm anne” ya da “Baba sana küstüm” üzere sözler kullanarak yansılarını gösterirler.
Ekseriyetle anne babalar, “Küsersen küs, ben de sana küstüm” diyerek, çocuklarını bu davranıştan vazgeçirmeye çalışırlar.
Bir çocuk, annesi babası ona küsünce ne düşünür, ne hisseder?
Demek ki, hoşlanmadığım durumlarda küsebilirim, baksana annem babam da küsüyor, bu biçimde küsmek yanlışsız bir davranış.
Okuldaki arkadaşım Ahmet de bana küsüyor, annem babam da küsüyor. bu biçimde annem ve babam aslında benim arkadaşım üzere. bu biçimde onların her söylemiş olduğini yapmak zorunda değilim.
Konutta, okulda, misafirliğe gidince hoşlanmadığım bir durumla karşılaştığımda çabucak küsebilirim. Bu, işe yarayan bir formül.
Bunlara sebep olmamak ismine, anne baba çocuğuna küsmemelidir. Küsmek yerine, çocuğun o anki hislerini anlamaya çalışmalı, hatta ona adeta dublaj yapmalıdır.
“Sanırım sen bir şeye kızdın, küsersen seni kızdıran şeyin ne olduğunu bilemem, benimle konuşmak ister misin” formundaki yaklaşım daha sağlıklı olacaktır.
Bu yaklaşıma karşın, çocuk hala küsmeye devam ediyorsa “Şu anda konuşmak istemiyorsun sanırım, konuşmak istediğinde ben hazırım, konuşabiliriz” denebilir.
Bu konuşmalar sırasında çocuğun göz hizasına inmek, onunla göz kontağı kurmak epey değerlidir. Çocuk kendini baskı altında değil, inançta hissetmelidir.
Ortadan bir süre geçtikten daha sonra çocuk anne babaya yanaşır ve konuşmak isterse “Hani bize küsmüştün, bizimle konuşma bu biçimde” üzere olumsuz bir söz yerine “Seni dinliyorum, gel konuşalım” üzere olumlu bir tabir kullanılmalıdır.
Bu konuşma sırasında çocuğa küsmenin ne kadar yanlış bir davranış olduğu ile ilgili nasihatlar vermek yerine, hislerini söz etmesine fırsat verilmelidir.
Ekseriyetle anne babalar, “Küsersen küs, ben de sana küstüm” diyerek, çocuklarını bu davranıştan vazgeçirmeye çalışırlar.
Bir çocuk, annesi babası ona küsünce ne düşünür, ne hisseder?
Demek ki, hoşlanmadığım durumlarda küsebilirim, baksana annem babam da küsüyor, bu biçimde küsmek yanlışsız bir davranış.
Okuldaki arkadaşım Ahmet de bana küsüyor, annem babam da küsüyor. bu biçimde annem ve babam aslında benim arkadaşım üzere. bu biçimde onların her söylemiş olduğini yapmak zorunda değilim.
Konutta, okulda, misafirliğe gidince hoşlanmadığım bir durumla karşılaştığımda çabucak küsebilirim. Bu, işe yarayan bir formül.
Bunlara sebep olmamak ismine, anne baba çocuğuna küsmemelidir. Küsmek yerine, çocuğun o anki hislerini anlamaya çalışmalı, hatta ona adeta dublaj yapmalıdır.
“Sanırım sen bir şeye kızdın, küsersen seni kızdıran şeyin ne olduğunu bilemem, benimle konuşmak ister misin” formundaki yaklaşım daha sağlıklı olacaktır.
Bu yaklaşıma karşın, çocuk hala küsmeye devam ediyorsa “Şu anda konuşmak istemiyorsun sanırım, konuşmak istediğinde ben hazırım, konuşabiliriz” denebilir.
Bu konuşmalar sırasında çocuğun göz hizasına inmek, onunla göz kontağı kurmak epey değerlidir. Çocuk kendini baskı altında değil, inançta hissetmelidir.
Ortadan bir süre geçtikten daha sonra çocuk anne babaya yanaşır ve konuşmak isterse “Hani bize küsmüştün, bizimle konuşma bu biçimde” üzere olumsuz bir söz yerine “Seni dinliyorum, gel konuşalım” üzere olumlu bir tabir kullanılmalıdır.
Bu konuşma sırasında çocuğa küsmenin ne kadar yanlış bir davranış olduğu ile ilgili nasihatlar vermek yerine, hislerini söz etmesine fırsat verilmelidir.